کتاب زنان پیشرو داستان هایی برای دختران ایران اثر الهام نظری، گلچهره سهراب

مسافرها به هم نگاه می‌کنند. بعضی‌هایشان تعجب کرده‌اند. یك‌دفعه مادر فهیمه از خوشحالی به گریه می‌افتد و همه می‌ایستند و دست می‌زنند. حتی خانمی بعد از نشستن هواپیما صبر می‌کند تا او از کابین بیرون بیاید و به او بگوید از اینکه یك زن خلبان پرواز بوده خوشحال شده و انرژی گرفته است.

فهیمه از بچگی عاشق پروازکردن بود. تابستان‌ها با خواهر و برادرهایش، با چسب سریش و کاغذ بادبادک می‌ساخت و از پشت‌بام پروازش می‌داد.

دبیرستانش که تمام شد، کنکور داد، دوست داشت مهندسی پزشکی بخواند اما نشد. بعد متوجه شد که مرکز آموزشِ فنون خدمات هوایی تهران، امتحان ورودی گذاشته و دانشجو می‌گیرد. چون دوست داشت درس بخواند، امتحان داد و با نمره‌های خوبی قبول شد و در دور‌ه‌های خلبانی شرکت کرد. استادانش به او گفتند اگر بخواهد همین روند را ادامه بدهد و پرواز کند، زمانِ زیادی می‌برد تا خلبان شود و بهتر است به سراغ رشته‌های دیگر برود. او پذیرفت و تصمیم گرفت مهندسی پرواز بخواند. مهندس پرواز باید حواسش به سیستم‌های هواپیما، بخشِ سوخت، برق و مسیریابی باشد که اگر مشکلی پیش آمد، حل کند. همه از این انتخاب او تعجب کرده بودند، چون پیش از او هیچ زنِ ایرانی، مهندس پرواز نبود. این برخوردها به جای اینکه جلوی او را بگیرد، بیشتر به او انگیزه داد که رویایش را جدی‌تر دنبال کند. چند سال بعد فهیمه اولین زن مهندس پرواز در ایران شد.