کتاب اوضاع خیلی خراب است! کتابی درباره امید اثر مارک منسن

کانت در اوایل زندگی‌اش بازی شکار موش ‌کور جهت حفظ امید در رویارویی با حقیقت ناخوشایند را درک کرد و مثل هر کس دیگری که از این بازی ظالمانه‌ی هستی آگاه می‌شود ناامید شد. ولی از پذیرش بازی خودداری کرد. او باور نکرد که هیچ ارزش ذاتی‌ای در حیات وجود ندارد. باور نکرد که ما برای همیشه نفرین شده‌ایم تا داستان‌هایی خلق کنیم و به زندگی‌مان معنایی تصنعی بدهیم. بنابراین تصمیم گرفت از ذهن عقلانی ورزیده‌اش استفاده کند تا بفهمد ارزش بدون امید چه شکلی‌ است.

کانت با مشاهده‌ای ساده شروع کرد. در کل هستی تنها یک چیز است که می‌توانیم بگوییم کاملاً نادر و بی‌همتاست: آگاهی. از نظر کانت تنها چیزی که ما را از بقیه‌ی هستی متمایز می‌کند توانایی استدلال‌مان است. ما می‌توانیم جهان اطراف‌مان را در دست بگیریم و از طریق استدلال و اراده آن را بهتر کنیم. این از نظر او خاص، در‌ واقع فوق‌العاده خاص، و تقریباً معجزه بود، چون بین همه‌ی چیزها در وسعت بی‌انتهای وجود، ما تنها موجوداتی هستیم که ‌می‌توانیم واقعاً وجود را هدایت کنیم. در هستی شناخته شده، ما منشأ نبوغ و خلاقیتیم. تنها کسانی هستیم که می‌توانیم سرنوشت‌مان را هدایت کنیم. تنها کسانی هستیم که از خودمان آگاهی داریم و تنها موجودات جهانیم که به صورت هوشیارانه می‌توانیم خود را سازمان‌دهی کنیم.

بنابراین کانت هوشیارانه نتیجه گرفت که از نظر منطقی والاترین ارزش در جهان چیزی‌ست که «خودش این ارزش‌ها را متصور می‌شود». تنها معنای حقیقی در هستی توانایی ایجاد معناست. تنها چیز مهم، چیزی‌ست که خودش مهم بودن را تعیین می‌کند.