کتاب گریه های امپراتور

فاضل نظری در سبک و سیاق دنباله روی اشعار کلاسیک ایرانی و شاعران سبک هندی‌ست، او قافیه‌هایش را به‌ جا و ردیف‌هایش را رندانه برمی‌گزیند و با باز آفرینی مفاهیم سنتی، مضامین نو خلق می‌کند.

سادگی و خوش‌خوانی از ویژگی‌های بارز اشعار نظری است. او دغدغه زبانی ندارد و در پی کشف‌های زبانی نیست. بلکه به این مفهوم و محتواست که جغرافیای زبان او را کشف می‌کند و به آن سر و شکل می‌دهد. به همین دلیل اشعار او بی‌نیاز از هر نوع بازی زبانی یا فرمی است.

با وجود همه‌ی مطالب ذکر شده آن‌ چه بیش‌تر شما را به سوی اشعار این شاعر خوش ذوق می‌کشاند، تأثیرپذیری ابیات، از اشعار قدمایی چون حافظ و سعدی است، که سال‌های سال‌ آشنای ذهن ایرانیان بوده است.

این اثر که در پرونده افتخارات خود عنوان کتاب سال شعر جوان ایران را اختصاص داده است به همراه دو کتاب «اقلیت» و «آن‌ها» سه گانه‌ی فاضل نظری را تشکیل می‌دهند.

در بخشی از کتاب گریه‌های امپراتور می‌خوانیم:

به دریا مى‌زنم! شاید به سوى ساحلى دیگر
مگر آسان نماید مشکلم را مشکلى دیگر
من از روزى که دل بستم به چشمان تو مى‌دیدم
که چشمان تو مى‌افتند دنبال دلى دیگر
به هر کس دل ببندم بعد از این خود نیز مى‌دانم
به جز اندوه دل کندن ندارد حاصلى دیگر
من از آغاز در خاکم نَمى از عشق مى‌بینم
مرا مى‌ساختند اى کاش، از آب و گِلى دیگر
طوافم لحظه دیدار چشمان تو باطل شد
من اما همچنان در فکر دور باطلى دیگر
به دنبال کسى جامانده از پرواز مى‌گردم
مگر بیدار سازد غافلى را، غافلى دیگر