کتاب محکم در آغوشم بگیر اثر سو جانسن

کتاب محکم در آغوشم بگیر کتابی از دکتر سو جانسن، روانشناس و مدیر موسسه زوج و خانواده اتاوا برای زندگی کردن با عشق است. جانسون این اثر را برای همه زوج‌ها نوشته است، چه آنها که در شرف ازدواج‌اند، چه آنها که به تازگی ازدواج کرده‌اند، چه آنها که چند سال از زندگیشان می‌گذرد و چه پدربزرگ و مادربزرگ‌ها. درباره کتاب محکم در آغوشم بگیر آنچه جانسون در این کتاب می‌گوید برای هر دو جنس است و برای تمامی فرهنگ‌ها. این کتاب به سه بخش تقسیم شده است: بخش اول به ماهیت عشق می‌پردازد و توضیح می‌دهد که چه می‌شود که ما به رغم پیوند عمیقی که با دیگری برقرار می‌کنیم و با تمام خوش‌نیتی و تفکرات مثبت به سمت از دست دادن عشقمان پیش می‌رویم. این بخش همچنین مجموعه تحلیل‌های تحقیقات اخیر درباره روابط نزدیک عاشقانه است. بخش دوم کتاب بسیار سرراست است. در این بخش جانسون هفت مکالمه را معرفی کرده است که لحظه‌های سرنوشت‌ساز یک رابطه عاشقانه را می‌سازند. او شما را راهنمایی می‌کند که چطور این لحظات را در زندگیتان شکل دهید و پربار سازید. بخش سوم و انتهایی کتاب نیز قدرت عشق را خطاب قرار می‌دهد. عشق توانایی بزرگی برای کمک به درمان زخم‌های روحی ویرانگر است که زندگی گاهی به ما می‌زند. خواندن کتاب محکم در آغوشم بگیر را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟ این کتاب برای کسانی است که می‌خواهند ارتباط معنی‌دار و سازنده‌ای را با همسر خود برقرار کنند؛ زوج‌هایی که می‌خواهند رابطه‌ی هماهنگ و سازگاری داشته باشند و دوباره محکم‌تر از قبل به هم بپیوندند. درباره نویسنده کتاب محکم در آغوشم بگیر دکتر سو جانسن مشاور خانواده است. او تجربه‌هایش را از سال‌ها کار با زوج‌های مختلف و درمان روابط میان آن‌ها را در کتاب محکم در آغوشم بگیر نوشته است. در بخشی از کتاب محکم در آغوشم بگیر می‌خوانیم: - اریکا جونگ نوشته: «عشق همه‌چیز است و واقعاً ارزشش را دارد که برایش بجنگی، برایش شجاعت به خرج بدهی و همه‌چیز را به خطر بیندازی... و اگر چیزی را برایش به خطر نینداختی، بزرگ‌ترین خطر را کرده‌ای.» - ارتباطِ ما با کسی که او را دوست داریم و با او زندگی می‌کنیم، مثل کسی است که با ما بندبازی می‌کند. وقتی بادِ ترس و تردید بر ما می‌وزد و ما را می‌لغزاند، نباید به‌خاطر سراسیمگی به یکدیگر بیاویزیم یا سعی کنیم از یکدیگر رو برگردانیم تا دست‌مان را به جایی بند کنیم و سقوط نکنیم. با این کار تنشِ طناب بیش‌تر می‌شود و ارتباطِ بین طرفین، شکننده‌تر. اگر می‌خواهیم روی طناب بمانیم باید با حرکاتِ یکدیگر تغییر وضعیت بدهیم و به عواطف یکدیگر پاسخگو باشیم. - تنها چیزی‌که می‌تواند آن‌ها را آرام کند این است که طرف مقابل فاصله‌اش را کم کند و در کنار همسرش قرار بگیرد و او را از توجه خود مطمئن کند. هیچ راه دیگری برای حل این مشکل نیست. تا زمانی‌که یکی از طرفین این کار را انجام ندهد، دعوا و درگیری به قوت خود باقی‌ست و تا ابد یکی از طرفین سعی می‌کند با تحریکِ دیگری او را به عکس‌العمل وادارد و طرف مقابل هم احساس می‌کند در کارهایی که باید می‌کرده ناموفق بوده و دچار بی‌عملی و دلسردی می‌شود