کتاب کتابی که آرزو می کنید والدینتان خوانده بودند اثر فلیپا پری

بی‌توجهی یا انکار احساسات کودکان برای بهداشت روانیِ آینده‌شان ‌قطعاً مضر است. می‌دانم که شما، به ‌عنوان پدر یا مادر، حتی ممکن است ندانید که این کار را می‌کنید یا شاید این کار را انجام دهید، چون فکر می‌کنید به نفعشان است. هنگامی‌ که افراد دیگر، به ‌خصوص فرزندانمان، ناراحت‌اند، انکار ‌کردن احساساتشان ‌گاهی راه ‌حل پیش‌فرض ماست.

ممکن است درست‌ترین کار به ‌نظر برسد. ممکن است تلاش برای تحقیر کردن، قضاوت ‌کردن، منحرف ‌کردن یا سرزنش ‌کردن احساساتشان ‌کار درستی به‌ نظر برسد. ما نمی‌خواهیم کسی که دوستش داریم ناراحت باشد و نیز نمی‌خواهیم با آغوش باز پذیرای ناراحتی یا خشمشان‌ باشیم، ناراحتی و خشمی که ممکن است برای ما خطرناک و نگران ‌کننده باشد؛ انگار که ما به‌ نوعی این احساسات را تقویت می‌کنیم، اما وقتی احساسات را نمی‌پذیریم، آن‌ها ناپدید نمی‌شوند. فقط در جایی پنهان می‌شوند؛ جایی که در آن بدتر می‌شوند و بعداً در زندگی مشکل ایجاد می‌کنند. به این فکر کنید: وقتی صدایتان شنیده نمی‌شود، چه زمانی باید با بلندترین صدا فریاد بزنید؟ احساسات باید شنیده شوند.

من نمی‌خواهم شما به خاطر نحوه‌ی واکنش نشان ‌دادنتان به احساسات فرزندتان در گذشته احساس بدی داشته باشید، اما می‌خواهم تأکید کنم درک‌کردن و جدی ‌گرفتن و تأیید احساسات فرزندتان چقدر مهم است. شایع‌ترین علت افسردگیِ بزرگ‌سالان اتفاقی که در حال ‌حاضر برایشان می‌افتد نیست، بلکه این است که در کودکی در رابطه‌شان با پدر و مادر یاد نگرفته‌اند چطور آرام شوند.

اگر به فردی به‌ جای اینکه درک شود و آرام شود گفته شده باشد که احساسش را رها کند یا اینکه از شدت گریه به خواب رفته باشد یا او را با خشمش تنها گذاشته باشند، ظرفیتش برای تحمل احساسات ناخوشایند یا دردناک کم‌تر و ‌کم‌تر می‌شود، در حالی ‌که ناسازگاری‌های عاطفی بیشتر و بیشتر می‌شوند و توانایی‌شان‌ برای تحمل آن‌ احساسات افول می‌کند.