کتاب افسانه ی سیزیف اثر آلبر کامو

در این کتاب کامو نظر خود درباره‌ی پوچی و بی‌معنایی را شرح می‌دهد. او معتقد است نیاز و خواسته‌ی اصلی بشریت در طول تاریخ، طلب معنای زندگی بوده است. تمام آثار ادبی و فلسفی نیز نشان از جستجوی نویسندگان و اندیشمندان درباره‌ی معنای زندگی دارد.
کامو در اسطوره سیزیف فقدان ارزش و معنا در زندگی انسان غربی و ناتوانی او در باور خدا را توصیف می‌کند. از این‌رو، او با تردید به کلیه‌ی روایت‌های مذهبی و فلسفی پیش از خود و زمانه‌اش نگاه می‌کند و به منتقدی مارکسیست که از گرایش‌های رایج زمانه‌اش بود، تبدیل می‌شود. از نظر او مارکسیست نیز اسطوره‌ای بیش نیست که تلاش می‌کند تا جای مسیحیت را بگیرد؛ در حالی که با ایجاد یک گسست از ریشه‌های معنابخش به زندگی آدمی، ناکارآمد و بی‌ثمر عمل خواهد کرد.

اگر بخواهید باید بگویم که دل‌های پاک می‌توانند محل دقیق برخورد انسان و غیرانسانی را در همه جا ببینند. اگر فاوست و دن‌کیشوت آفریدگان برجسته هنرند، برای بزرگی بی‌حد و حصری است که با دست‌های زمینی‌شان به ما نشان می‌دهند. با وجود این، همیشه لحظه‌ای فرامی‌رسد که ذهن آدمی به انکار حقایقی بپردازد که این دست‌ها می‌توانند لمس کنند. لحظه‌ای فرا می‌رسد که آفرینش دیگر درگیر امر تراژیک نیست بلکه تنها گرفتار مسائل جدی است. آن‌گاه آدمی امید پیشه می‌کند و بدان سرگرم می‌شود. اما کار او این نیست. کار او این است که از ترفندها روی‌گردان شود. با وجود این، در پایان اقامه‌ی دعوای پرشور کافکا بر ضد کل جهان، باز با او روبه‌رو می‌شویم. رای باورنکردنی‌اش سرانجام جهان نفرت‌انگیز و اندوهباری را که در آن موش‌های کور هم به امید روی می‌آورند، تبرئه می‌کند.