کتاب تیاتر ناصری اثر سیامک اسعدی

نوشتۀ حاضر حکایتی جذاب است از چگونگی شکل‌گیری اولین تیاتر ایرانی با استفاده از منابع و روش‌های اجرای تیاتر به سبک فرنگی. آن‌جا که مستندات تاریخ در پرداخت این قصه ناکافی به نظر رسیده تخیل خلاق راوی پا به میان گذاشته و این روایت را شکل داده است.انتشارات هنوز منتشر کرد :
تمایل به اجرای تئاتر به سبک و سیاق فرنگی در ایران ، اولین بار در دوران قاجار و در سفر شاه قاجار به اروپا و دیدار او از تئاتری در پاریس ایجاد شد .
در واقع تئاتر بهانه ای بود برای دعوت از دختر فرانسوی زیبایی به نام فرانسواز که دست اندر کار تئاتر بود .
حضور وی در دربار ناصری به دوستی و روابط صمیمانه ی وی با شاهزاده افتخار السلطنه، فرهیخته ی شاه ، انجامید . داستان در لایه هایی از تاریخ و تخیل به گونه ای طنز آمیز پیش می رود ....
«« اتابک ، شما را نمی دانم ولی ما از تیاتر خوشمان آمد . صنعت غریبی است . حالیه که ما مکانش را داریم ، هم سالنی در دارالفنون ، هم تکیه دولت ، چرا به نمایش و تیاتر به سبک و سیاق فرنگی مبادرت نکنیم. »»