کتاب مکتب دیکتاتورها اثر اینیاتسیو سیلونه

ملاقات نگارنده با آقای دبلیو، جوجه دیکتاتور آمریکایی، و مشاور ایدئولوژیکی او پروفوسور پیکاب معروف، که در جست‌و‌جوی تخم‌مرغ کریستف کلمب به اروپا آمده‌اند.

بدون شک یکی از غریب‌ترین رویدادهای دوران نویسندگی‌ام ملاقاتی است که امروز با دو شخصیت آمریکایی داشتم که برای چند روزی به زوریخ آمده‌اند.

از زمانی‌که به دلایل سیاسی مجبور به ترک مینهم شدم، در زوریخ زندگی می‌کنم. کشور کوچک سوییس اکنون در طول دو سوم مرزهای خود با کشورهای همسایه است که رژیم‌های دیکتاتوری دارند (زمان نگارش این سطور بهار 1939 است). با این همه، شهر زوریخ همچنان محل برخورد مسافرانی است که از گوشه و کنار جهان به آن رو می‌آورند. بدیهی است که همه‌ی اینان مردمانی جالب و قابل اعتماد و سر به زیر نیستند. برای احتراز از گفت‌وگو با افراد ناشناسی که به سراغم می‌آیند مدت‌هاست شیوه‌ای را در پیش گرفته‌ام که جایی برای بحث و جدل باقی نمی‌گذارد و در عین حال کسی را هم نمی‌رنجاند: به آن‌هایی که به مسائل سیاسی علاقه‌مندند می‌گویم که چندی‌ست فقط و فقط به ادبیات می‌پردازم، و به آن‌هایی که دوست‌دار ادبیات‌اند عکس این را می‌گویم، یعنی این‌که با توجه به شرایط موجود، تنها و تنها به سیاست فکر می‌کنم. البته همان‌گونه که گاهی برایم پیش آمده، عیب این دودوزه‌بازی‌ این است که اگر نشریه‌ای اظهاراتم را چاپ کند، تصویری که از من ارائه می‌شود تصویر نه‌چندان خوشایند فردی با روحیه‌ی متزلزل و بی‌ثبات است؛ اما تن دادن به این از خودگذشتگی به آسودگی ناشی از آن می‌ارزد.