کتاب خاطرات یک گیشا اثر آرتور گلدن

 رقص، احترام برانگیزترین هنر یک گیشاست. تنها امیدوارکننده ترین و زیباترین گیشاها این دلخوشی را دارند که در این هنر تخصص لازم را به دست آورند و شاید گذشته از آداب تهیه ی چای، هیچ چیز دیگری در مقام مقایسه به غنای سنتی به پای آن نمی رسد. مدرسه ی رقص اینو، محل تمرین گیشاهای گیون، از هنرهای نمایشی «نو» اقتباس شده است. چون «نو» هنری باستانی است که همیشه مورد عنایت دربار امپراتوری قرار داشته است. رقاصه های گیون هنر خود را برتر و والاتر از تمرین های رقص مدرسه ی ناحیه ی پونتوچو در آن سوی رودخانه می دانند، که از هنرهای نمایشی کابوکی اقتباس شده است. اکنون، من یکی از تحسین کنندگان بزرگ کابوکی هستم و در حقیقت اقبالی آن چنان بلند داشته ام که تعدادی از نامدارترین بازیگران کابوکی این قرن در میان دوستانم جای داشته اند؛ اما کابوکی به نسبت، هنری تازه شکل گرفته است، قدمتش به پیش از سال ۱۷۰۰ نمی رسد و همیشه هم بیش از آنکه مورد عنایت دربار امپراتوری باشد، مردم از تماشای آن لذت برده اند. در گیون، بین رقص های پونتوچو و رقص های اینو هیچ وقت مقایسه نمی شود