کتاب جنگ جستاری درباره پدیده کهن اثر آنتونی کلیفورد گریلینگ

مروری بر تاریخ جنگ نشان می‌دهد که جنگ‌افروزی عموماً دو نوع دارد؛ نوع اول آن است که اعمال جنگجویان را نوعی درک روش و رویه بجا و درخور یا شاید حتی حس جوانمردی یا اخلاقیات مهار و محدود می‌کند و نمی‌گذارد پا را از حدی فراتر بگذارند. اما در نوع دیگر، هدف نهایی، یعنی پیروزی، هر عملی را توجیه می‌کند.

مثال نوع اول را می‌توان در داستان دوک سونگ در جنگی به سال 638 پیش از میلاد میان دولت‌های چو و سونگ دید. وزیر جنگ دوک متوجه شد که نیرو‌های چو آماده نبرد نیستند و ازآنجاکه تعدادشان از سربازان سونگ فراتر بود به این نتیجه رسید که حمله به آن‌ها پیش از سازماندهی‌ نیروهایشان به نفع سونگ تمام خواهد شد. او از دوک اجازه‌ حمله خواست و با جواب منفی او روبه‌رو شد. وزیر بار دیگر درخواستش را تکرار کرد و دلایلش را توضیح داد و باز هم جواب منفی شنید. نبرد تا زمانی که نیروهای چو آماده نبودند شروع نشد. در نهایت سونگ شکست خورد و خود دوک هم در نبرد مجروح شد. بعدها که از او پرسیدند چرا با توجه به شرایط با درخواست وزیرش مخالفت کرد، دوک پاسخ داد: «انسان شریف به مجروح زخم جدید نمی‌زند، یا پیرمردهای ریش‌سفید را به اسارت نمی‌گیرد... گرچه من هیچ نیستم جز بازمانده نالایق سلسله‌ای به‌خاک‌نشسته، محال است طبل‌های جنگی‌ام را برای حمله به دشمنی به صدا درآورم که آرایش صفوف نیروهایش به اتمام نرسیده است.