کتاب دفتر خاطرات هیولاها 12: رژه ی مورچه های غول آسا اثر تروی کامینگز

آقای هارلی زل زده بود به کفش‌های خودش. خانم وندرپانتز گفت: «خیلی خب! صبحانه‌اش را من می‌دهم، ولی ناهار امروزش باخودت است. موقع زنگ تفریح.» بعد دسته کلید را پرت کرد سمت آقای هارلی. سطل را برداشت، شانه‌هایش را داد عقب و رفت تووی زیرزمین طبقه‌ی بالا. در محکم بسته شد.

«واهاااای!» آقای هارلی همین طور که کلیدها تووی جیبش جرینگ جرینگ می‌کردند، دوید و رفت. الکساندر آب دهانش را قورت داد. حسابی داشت عرق می‌ریخت؛ عرقش هم به خاطر بخار نبود