کتاب اسکارلت و آیوی 4: نوری زیر دریاچه اثر سوفی کلورلی

«ارواح مرده‌ها آرامش نداشتن. معذب بودن. و می‌گن… می‌گن روح اونایی که اون زیر دفن شدن، دائم می‌یان تو دره. این طور می‌گن.» صدایش آن قدر آهسته شد که همه مجبور شدیم به جلو سرک بکشیم. «می‌گن اگه خیلی دقت کنین، دیر وقت شب… می‌تونین صدای زنگ کلیسا رو بشنوین، وقتی ارواح از کنارتون رد می‌شن، سردی‌شونو حس کنین و نور چراغا رو زیر دریاچه ببینین…»

باز هم چند لحظه سکوت برقرار شد و پیدا بود همه نفس‌های‌شان را حبس کرده‌اند. و بعد… نجوایی که به زحمت شنیده می‌شد، گفت: «نجات‌مون بدین…»

«وای، خدای من.» آیوی این را گفت و دستم را محکم‌تر چسبید.

پرسیدم: «شنیدی؟» دیگر جای نفس عمیق نبود، حالا تند و تند هوای سرد را تو ریه‌هایم می‌کشیدم.