کتاب بودنبروک ها اثر توماس مان

پایان و نیستی ؟ بیچاره آن کسی که این واژگان پوچ در نظرش ترسناک جلوه می کنند ! مگر چه چیزی به پایان می رسد ؟ چه چیزی نیست می شود ؟ این جسم او ، این شخصیت و فردیت کاهل ، خرفت ، ناقص و نفرت انگیزی که به او اجازه ی تحول نمی داد ، نمی گذاشت به چیزی بهتر بدل شود ! مگر نه آن که انسان از بدو تولد به محبسی پر از درد و رنج پا می گذارد . زندان ! زندان ! همه جا قید و بند ! انسان از میان میله های فردیت خود ناامیدانه به دایره ی تنگ امکانات بیرونی خیره می شود تا یرانجام مرگ از راه برسد و او را به سوی رهایی ، به سوی خانه ، رهنمون شود.
توماس مان در بیست دو سالگی ، با بهره گیری از سرگذشت خانواده و پدران خود ، نگارش بودنبروک ها را آغاز کرد . او ، با قلمی حاکی از محبت به قهرمانان خود ، زوال این خاندان را در طی چهار نسل شرح می دهد و قانونمندی این روند را آشکار می کند . مان بر این عقیده است که این زوال از یک سو با زندگی و از سوی دیگر با تلطیف روح و اندیشه در ارتباط است . او خود این اثر را اثری ناتورالیستی و ژرفت ترین محتوای آن را روان شناسی می داند . توماس مان در سال 1929 ، به پاس نگارش این رمان ، جایزه ی ادبی نوبل را دریافت کرد .