کتاب فروید در زمانه خودش و ما اثر الیزابت رودینسکو

کتاب فروید در زمانه خودش و ما که در چهار بخش عرضه شده، گزارش زندگی مردی بلندپرواز را به دست می‌دهد برآمده از تباری متشکل از چند نسل از تجار یهودی گالیسیای شرقی، مردی که از خلال دوره‌ای طولانی و پررنج فروپاشی امپراتوری‌های اروپای مرکزی، جنگ جهانی اول، بحران اقتصادی و پیروزی نازیسم توانست زندگی مجللی برای خود دست‌وپا کند، و هم‌زمان، محافظه‌کاری روشن‌بین که می‌خواست رابطهٔ جنسی را برای مهار بهتر آن آزاد کند، حلال معماها، مشاهده‌گر دقیق گونه‌های حیوانی، دوست زنان، رواقی‌ای مسلط به متون کلاسیک، «وهم‌زدای» پندارها، وارث رمانتیسیسم آلمانی، باطل‌کنندهٔ افسانه‌های مربوط به آگاهی، همچنین، و شاید به‌خصوص، یک یهودی اهل وین، ساختارشکنِ یهودیت و هویت‌های جماعتی، و به همان اندازه دلبستهٔ سنت تراژدی‌های یونانی (ادیپ)‌ و میراث تئاتر شکسپیر (هملت) بود. درست همان زمانی که به سرسخت‌ترین علم روزگار خودش یعنی روان‌شناسی روی آورد، کوکائین مصرف می‌کرد تا ضعف اعصابش را درمان کند و باور داشت که در ۱۸۸۴ مزایای گوارشی آن را کشف کرده است. او پا به جهان رؤیاها و امور غیرعقلانی گذاشت و خود را در کشاکش میان فاوست و مفیستو و میان یعقوب و فرشته دید؛ سپس حلقه‌ای از پیروان را با الگوبرداری از جمهوری افلاطون بنیان نهاد و شاگردانی را به آن افزود که سخت دل‌مشغول رسیدن به انقلابی در خودآگاهی بودند. او که ادعا می‌کرد نوآوری‌هایش را در تمام حوزه‌های دانش به کار می‌برد، دربارهٔ نوآوری‌های ادبی معاصرانش در اشتباه بود، گرچه خود آن‌ها مدل‌های او را برمی‌گرفتند؛ هیچ از هنر و نقاشی دورانش نمی‌دانست؛ مواضع ایدئولوژیک و سیاسی نسبتاً محافظه‌کارانه‌ای داشت، اما اسطورهٔ خاستگاهی بهت‌آوری را بر سوبژکتیویتهٔ مدرن تحمیل کرد که قدرتش نیرومندتر از هر زمان دیگری به نظر می‌آید، هرچند تلاش‌ها برای زدودن آن همچنان جریان دارد. در حوالی حاشیه‌های داستان این مرد مشهور، داستان برخی از بیماران در مقام نغمهٔ مخالف بازگو شده است. 

فروید همواره گمان می‌کرد آنچه در ناخودآگاه کشف می‌کند حاکی از وقایعی است که افراد در واقعیت از سر می‌گذرانند. کتاب فروید در زمانه خودش و ما این گزاره را معکوس می‌کند و نشان می‌دهد که آنچه فروید گمان می‌کرد کشف می‌کند در کنه خود چیزی نبود جز حاصل جامعه، حال‌وهوای خانوادگی و وضعیت سیاسی‌ای که او فحوای آن را استادانه چنان تفسیر می‌کرد که گویی ماحصل ناخودآگاه است.

پیش روی ما مردی و آثاری است غرق در زمان تاریخی، در بازهٔ طولانی روایتی که در آن رخدادهای بزرگ و کوچک، حیات خصوصی و عمومی، دیوانگی، عشق و دوستی در هم تافته‌اند، و نیز گفت‌وگوهایی که مدت‌های مدید ادامه داشته‌اند، ازپاافتادگی و مالیخولیا، تراژدی‌های مرگ و جنگ و تبعید و دست‌آخر قلمروی همواره نامعلوم آینده، که باید بازآفرینی شود.