کتاب زبان بدن اثر آلن پیز

بررسی و مطالعه‌ی علمی زبان بدن، از اواخر قرن نوزدهم میلادی آغاز شد. زمانی که فیلم‌های صامت روی پرده‌ی سینماها رفتند بازیگران و کارگردانان فهمیدند با وجود اینکه در طول فیلم هیچ مکالمه‌ای بین شخصیت‌ها شنیده نمی‌ود، پیام فیلم همچنان به تماشاچیان منتقل می‌شود و حرکات بازیگران به تنهایی روی مخاطب اثر می‌کذارد. در سال 1872، چالز داروین نخستین کسی بود که در کتاب «بیان احساسات در انسان و حیوانات» به بررسی رفتار‌های ذاتی انسان‌ پرداخت. او در این کتاب سوالاتی مثل چرا هنگام تعجب ابرو‌هایمان را بالا می‌بریم؟ یا چرا هنگامی که کسی به ما ابراز احساسات می‌کند، گونه‌هایمان سرخ می‌شود؟ را مطرح کرد و سعی کرد برای آنها پاسخ‌های قانع‌کننده پیدا کند و قوانین موجود بین معنا و شکل این حرکات را شرح دهد.

با این‌که آلن پیز حدود ده سال قبل از نوشتن زبان بدن (بادی لنگویج) درباره این موضوع تحقیق کرد، اما مطالعات او تنها به کشور‌های انگلیسی زبان مانند استرالیا و نیوزیلند و آمریکا محدود شد و پیز نتوانسته در کتابش نشانه‌های غیرکلامی زبان‌های دیگر را بررسی کند. اگرچه ذات انسان‌ها یکیست اما بخشی از زبان بدن به وسیله‌ی فرهنگ جامعه تعیین می‌شود و ممکن است یک حرکت ثابت، در کشور های مختلف معانی مختلف و گاهی متضادی داشته باشد. آلن پیز هم به این موضوع آگاه بود و بعضی از این تضاد‌ها را در کتابش توضیح داده است اما توضیح بعضی دیگر از این علامت‌های غیرکلامی همچنان دست نخورده باقی مانده‌اند.

نکته جالب درباره‌ی این کتاب این است که آلن پیز، ابتدا اسرار حرکات اعضای مختلف بدن را توضیح می‌دهد. و در فصل‌های آخر کتاب نشانه‌ها و ترفند‌های قدرت و مهرورزی را بیان می‌کند. او تنها به شرح زبان بدن اکتفا نمی‌کند و نشانه‌های شخصیتی افراد در چیدمان و آرایش اتاق و میز‌ها را نیز توضیح می‌دهد.