کتاب سفرهای گالیور اثر جاناتان سوییفت

«در روز بیست و ششم ماه مارس 1703، دوباره به راه افتادیم. بعد از این‌که از راه دریایی ماداگاسکار گذشتیم، دوباره گرفتار توفان شدیدی شدیم. این‌بار کاپیتان با تجربه‌ی بیشتری کشتی را هدایت کرد و کشتی حتی یک خراش هم برنداشت. فقط دستگاه‌های اندازه‌گیری خراب شدند که آن‌ها را همان‌طور رها کردند. به این ترتیب، دیگر نمی‌توانستیم بفهمیم کجا هستیم. از همه نگران‌کننده‌تر این بود که ذخیره‌ی آب آشامیدنی ما مرتب کم می‌شد.

همین که به خشکی قدم گذاشتیم، همه‌جا را به دنبال آب آشامیدنی گشتیم؛ اما آبی پیدا نکردیم. من دستور دادم که از هم جدا شویم و هر کس به تنهایی دنبال آب بگردد. گفتم که شاید حداقل یکی از ما نهری یا چشمه‌ای پیدا کند! قرار گذاشتیم که یک ساعت بعد یکدیگر را در قایق ملاقات کنیم.

من بعد از یک ساعت جست‌وجوی بی‌فایده، به کنار ساحل برگشتم، اما قایق آن‌جا نبود! به کشتی‌مان چشم انداختم و قایق را دیدم که به آن نزدیک می‌شد. ملوان‌ها با تمام قدرت به طرف کشتی پارو می‌زدند. روی عرشه، همه وحشیانه در میان یکدیگر می‌لولیدند تا زودتر قایق را به کشتی بیاورند و لنگر را بکشند. چه خطری پیش آمده بود؟ چه چیز وحشتناکی بود که به کشتی نزدیک می‌شد و روی آب سایه می‌انداخت؟!

نگاهی به بالا انداختم و همان‌جا خشکم زد!