کتاب هنر ظریف بی خیالی اثر مارک منسون

کتاب هنر ظریف بی‌خیالی در یک کلمه به معنای راحت‌تر گرفتن زندگی است. منسون معتقد است یکی از بهترین راه‌ها برای داشتن یک زندگی شاد این است که چیزهایی مانند شهرت را که نمی‌توانید روی آن کنترل داشته باشید کنار بگذارید و ارزش‌هایی مانند وقت‌شناسی، صداقت و مهربانی را در خودتان نهادینه کنید. لازم نیست نگران این باشید که از شما اثری در جهان باقی نخواهد ماند، سعی کنید خوب زندگی‌کردن را یاد بگیرید، شاد باشید و قدر عزیزانتان را بدانید. ارزش سلامت بودن و با خیال راحت خندیدن بیشتر از مشهور بودن، پول زیادی داشتن و چیزهایی شبیه این است.

این احتمالاً پرافتخارترین لحظات زندگی شماست. دقیقاً همان ۴۲ کیلومتر، دقیقاً همان فرد که این مسافت را دویده است، و دقیقاً با همان پاها. وقتی این انتخاب آزادانه را داشتید و خود را آماده کردید، به نقطه عطف مهم و باشکوهی در زندگی شما تبدیل خواهد شد. اما زمانی که به شما تحمیل شده بود، یکی از تلخ‌ترین و وحشتناک‌‌ترین تجربیات زندگی‌تان محسوب می‌شد. در اغلب موارد، تنها تفاوت یک تجربه دردناک و دلپذیر در احساس و مسئولیت ما نسبت به آن تجربه است. اگر در وضعیت کنونی شما حال خوشی ندارید، احتمالاً احساس می‌کنید که پاره‌ای از این شرایط خارج از کنترل شما هستند - و شما قدرت حل این مسئله را ندارید. این مشکل بدون هیچ حق انتخابی، بر شما تحمیل شده است.

زمانی که احساس می‌کنیم مسائلمان بر اساس انتخاب‌های خودمان بوده است، احساس قدرت می‌کنیم و برعکس، اگر به ما تحمیل شده باشند، احساس قربانی شدن و بدبختی می‌کنیم.

انتخاب

ویلیام جیمز مسائلی داشت. مسائلی بسیار بد.

او اگرچه در خانواده‌ای ثروتمند و بانفوذ متولد شده بود، از مشکلات جدی جسمانی رنج می‌برد. در دوران کودکی بینایی خود را برای دوره‌ای موقت از دست داده بود، و مشکلات گوارشی شدید به او حالت تهوع می‌داد و به‌ناچار از رژیم غذایی جدی تبعیت می‌کرد. قدرت شنوایی‌اش ضعیف بود و گرفتگی عضلات پشت و کمر روزها مانع از نشستن یا ایستادن او می‌شد.

به لحاظ این مشکلات، جیمز بیشتر اوقاتش را در خانه می‌گذراند. او دوستان زیادی نداشت و وضعیت تحصیلی‌اش در مدرسه رضایت‌بخش نبود. به‌جای آن، او ساعت‌ها به نقاشی می‌پرداخت. این تنها چیزی بود که دوست داشت و در آن احساس مهارت می‌کرد.

متأسفانه هیچ‌کس دیگری این مهارت را تأیید نمی‌کرد. وقتی بزرگتر شد، هیچ‌کس حاضر به خرید آثارش نبود. سال‌ها گذشت و پدر جیمز (تاجری ثروتمند) او را به دلیل نداشتن استعداد و تنبلی تمسخر می‌کرد.

کلید زندگی خوب، این نیست که به چیزهای بیشتر و بیشتری اهمیت بدهید؛ بلکه باید به چیزهای کمتری اهمیت بدهید، و تنها چیزهایی را مد نظر قرار دهید که حقیقی، فوری و مهم هستند.

… یک واقعیت پنهان در زندگی هست؛ این‌که چیزی به نام بی‌خیالی وجود ندارد. شما باید به چیزی اهمیت بدهید. توجه به چیزهای مختلف و اهمیت دادن به مسائل، بخشی از جسم و بیولوژیِ ماست.

مسئله این است که به چه چیزهایی اهمیت بدهیم، و چگونه به چیز‌هایی که هیچ اهمیتی ندارند، اهمیت ندهیم.

… پختگی، زمانی رخ می‌دهد که فرد می‌آموزد تنها به چیزهایی اهمیت بدهد که ارزشمند هستند.

پرسش جالب‌ِ توجه‌تر که مردم هیچ‌وقت از خود نمی‌پرسند، این است که «چه دردهایی در زندگی خود می‌خواهید؟ و حاضرید برای چه چیزی زحمت بکشید؟»

برای مثال، بیشتر افراد می‌خواهند که ارتقای شغلی پیدا کنند و درآمد زیادی داشته باشند؛ اما هیچ‌کس نمی‌خواهد شصت ساعت کار در هفته، رفت‌و‌آمد در فاصله‌ی زیاد بین خانه و اداره، کاغذبازی‌های بیهوده، و ساختار طبقاتی استبدادی شرکت را تحمل کند…

همه می‌خواهند روابط عالی داشته باشند؛ اما همه حاضر نیستند مکالمات دشوار، سکوت ناخوشایند، احساسات جریحه‌دارشده و نقش بازی‌کردن‌های احساسی را تحمل کنند.

فرهنگ کنونی به ما می‌گوید که من خودم باعثِ شکستِ خودم شده‌ام.

من، بی‌استقامت یا بازنده هستم، و چیزهایی را که لازمه‌ی این کار بوده نداشته و رویاهای خود را کنار گذاشته‌ام، و شاید اجازه داده‌ام که فشارهای اجتماع بر من غلبه کنند.

اما واقعیت، بسیار کسل‌کننده‌تر از همه‌ی این‌هاست. واقعیت این است که من فکر می‌کردم چیزی را می‌خواهم؛ اما معلوم شد که در واقع آن را نمی‌خواستم؛ همین.

من پاداش‌های این کار را می‌خواستم، نه نبردهای آن را. نتایج را می‌خواستم، نه روند رسیدن به آن‌ها را. من عاشق جنگ نبودم؛ عاشق پیروزی بودم. و زندگی، این‌گونه پیش نمی‌رود.