کتاب پسر هزار ساله اثر راس ولفورد

سفر به بالای کرانه‌ی‌ دریا ‌با مترو تا نیوکَسِل و با اتوبوس از هیمارکِت ‌ نزدیک دو ساعت وقت می‌برَد و وقتی به اَمبِل می‌رسیم، هوا خیلی سرد شده است. زنگ کلیسایی ده بار به صدا درمی‌آید و خانمی درشت‌هیکل کرکره‌ی‌ کافه نپتون را بالا می‌کشد.

اَمبِل شهری ساحلی به‌رنگ ماسه و با ساختمان‌های کوتاه است که انگار پشت به دریای شمال قوز کرده. هوا همیشه بوی خفیف نمک می‌دهد. می‌شنوم که زوجی به‌هم می‌گویند: «اِ... هوا عوض شده، نه؟» و «دیگه چیزی نمونده بارون بیاد.»

و جزیره‌ی‌ کوکِت آن‌جاست؛ در دریا آرمیده و فقط فانوس دریایی‌ کوچکش دیده می‌شود.

اَلفی ‌جز توضیح نقشه‌اش که با آن دو اسکناس پنجاه‌پوندی که بهمان نشان داد، عملی می‌شد، هیچ حرفی دیگری نزد. حالا که نقشه‌اش را شنیدم، اصلاً نمی‌دانم چرا به بودن ما این‌جا احتیاج دارد، ولی او گفت که برای باورپذیری ماجراست. او قرار است وانمود کند که بزرگ‌سال است و ظاهراً حضور ما بچه‌ها به ظاهر گول‌زننده‌اش کمک می‌کند. من که متقاعد نشده‌ام. راستش را بخواهید، فکر می‌کنم او فقط می‌خواهد برای حمایت روحی کنارش باشیم. از طرف دیگر، راکسی این قضیه را فرصتی می‌بیند برای این‌که ستاره‌ی‌ ماجراهای خودش شود. از این کاملاً مطمئنم.

برنامه‌ی‌ پیش‌بینی هوا روی گوشی‌ موبایلش احتمال بارندگی را تا عصر امروز نود درصد نشان می‌دهد. پس حق با اَلفی بود. به هر حال، تا امروز عصر، اگر همه‌چیز طبق نقشه پیش برود، همه‌ی‌ این ماجراها تمام می‌شود.

این که ما بی‌هیچ دردسری تا این‌جا پیش آمده‌ایم، باید ما را سرحال می‌آورد.

ولی در عوض، حال همه‌مان شبیه هوا بود؛ سرد و گرفته، انگار که اتفاق‌های بدی در راه باشد.