کتاب هارپر و ارکستر دیوانه 2: سیرک رویاها اثر کری بورنل

هارپر و نیت هر دو دسته ی چتر را محکم گرفتند و هارپر پرسید: «آماده این؟»

باقی بچه ها یک صدا گفتند: «آماده ایم!»

هارپر گفت: «بالا!» و چتر سرخ در آسمان اوج گرفت و چهار بچه و گربه و گرگ را هم با خود بالا برد. نورهای چشمک زن شهر ابرها کم کم زیر پایشان محو شد. بچه ها که نفسشان را توی سینه حبس کرده بودند، به سمت ماه می رفتند.

بالا و بالا تر رفتند، طوری که انگار از برگ های پاییزی هم سبک تر بودند. لیزل از توی سبد گربه خم شد و جیغی از شادی کشید. آسمان سیاه او را سرِ ذوق آورده بود. وقتی چتر سرخ از بین ابری نقره ای و ابریشمی گذشت، فِرِدی خندید. ذهنش پر شده بود از هزاران داستان. نیت ساکت بود و سعی می کرد به دقت به چیزهایی که گرگش احساس کرده بود، گوش بدهد و دنیای دور و برش را حس کند.

هارپر چشمانش را بسته بود و جدای از صدای زوزه ی گرگ و خُرخُر گربه، حس می کرد که یک موسیقی را هم می شنود. قلبش لحظه ای لرزید، چون این همان آهنگی بود که در خواب هایش می شنید، همان که هرگز نتوانسته بود خودش با ساز بزند.