کتاب گور به گور اثر ویلیام فاکنر

 کتاب گور به گور نوشته‌ی ویلیام فاکنر برای نخستین بار در سال 1930 منتشر شد. عنوان اصلی این کتاب «جان که می‌دادم» یا «As I Lay Dying» است که برگرفته شده از کتاب ششم ادیسه‌ی هومر است. متن این کتاب مانند بیشتر داستان‌های این نویسنده خوانش سختی دارد اما فاکنر با استفاده دقیق از نمادها و شخصیت‌ها توانسته است که خط داستان را به خوبی منتقل کند. شخصیت‌های این داستان انسان‌های ساده و روستانشینی هستند که در حاشیه‌ی ایالت می سی سی پی زندگی می‌کنند. موضوع کتاب رابطه‌ی تنگاتنگی با مرگ دارد.

راستش زندگی زن‌ها سخته. بعضی زن‌ها. مادر خودم هفتاد و خورده‌ای عمر‌ کرد. هر روز خدا هم کار می‌کرد. بعد از زاییدن پسر آخرش یک روز هم ناخوش نشد، تا یک روز نگاهی به دور و بر خودش انداخت، رفت اون پیرهن خواب دانتلش رو که از چهل و پنج سال پیش هیچ‌وقت هم تنش نمی‌کرد از صندوق در آورد تنش کرد، بعد رو تخت‌خواب دراز کشید پتو رو کشید روش چشم‌هاش رو بست گفت: “بابا رو سپردم دست‌ همه‌ی شما. من خسته‌ام.

من دیده‌ام بعضی از آدم‌ها به بخت خودشون فحش می‌دن، حق هم دارند، چون این‌ها اهل معصیت‌اند. ولی من مستحق لعنت نیستم، چون کاری نکرده‌ام که فحش بخورم. من مومن نیستم، گمون نکنم. ولی قلبم صافه: خودم می‌دونم. من هم یک کارهایی کرده‌ام، ولی نه بهتر و نه بدتر از اون‌هایی که یک جور دیگر وانمود می‌کنند، خودم هم می‌دونم اوساکریم هوای منو داره، عین هوای جوجه پرستویی که از لونه‌اش افتاده. ولی حق نیست آدم مستحقی مثل من این جور از دست یک جاده عذاب بکشه.

مرگ پدیده‌ای است مربوط به بدن آدم؛ حالا می‌فهمم که فقط یکی از احوال روحی آدمه – اون هم احوال روحی اون‌هایی که کسی رو از دست داده‌اند.

ادی مرا می‌پاد، من چشم‌هاش رو حس می‌کنم. مثل اینه که داره با چشم‌هاش منو هل می‌ده. من این رو قبلا هم تو زن‌ها دیده‌ام. دیده‌ام آدم‌هایی رو از اتاق بیرون می‌کنند که با محبت و دلسوزی اومده‌اند سراغ‌شون، اومده‌اند کمک‌شون کنند، اون وقت به یک جونور بی‌قابلیتی می‌چسبند که هیچ وقت براشون چیزی به جز یابوی بارکش نبوده‌اند. اینه اون چیزی که به‌ش می‌گن عشق – عشقی که از حد فهم آدمیزاد گذشته، همون غرور، همون میل شدید به پوشوندن برهنگی نکبتی که ما با خودمون می‌آریم، با خودمون می‌بریم تو اتاق عمل، با کمال سماجت باز با خودمون می‌بریم زیر خاک.