کتاب زندگی علمی من اثر زیگموند فروید

پس از چند سال پژوهش در کالبدشناسي و فيزيولوژي اعصاب، تقريباً سي ساله بود که بعد از ملاقات شارکو به روان‌شناسي علاقه‌مند شد و پس از ده سال کار باليني در وين «روان‌کاوي» را بنيان گذارد. روان‌کاوي در آغاز گونه‌اي روش درماني از راه گفتگو با بيمار بود، اما بعدها به دانشي گسترده درباره کارکرد ذهن بدل شد.

او عمدتا بر پايه بررسي روياها و تجارب باليني به يافته‌هاي بنيادي‌اش در حيطه نيروهاي ناهشياري که اعمال و افکار روزمره آدميان را متاثر مي‌کند دست يافت. زندگي فرويد عادي و بي‌حادثه بود، اما انديشه‌هايش نه تنها بسياري از شعب تخصصي علوم، که سپهر فکري قرن بيستم را به کلي دگرگون ساخت.