کتاب گریز دلپذیر اثر آنا گاوالدا

وقتی رسیدیم، آخرین بازدید از قصر شروع شده بود. مردکی سفیدرو مثل ماست وارفته، چرک و چروک با نگاهی یخ‌زده، توصیه کرد در طبقه اول به گروه بپیوندیم. گروه بازدید عبارت بودند از توریست‌هایی سرگردان، زنانی با ران‌های وارفته، زن و شوهر آموزگاری که شبیه شیطان‌زده‌ها بودند، خانواده‌هایی جفت‌وجور، بچه‌هایی نق نقو و یک مشت هلندی. وقتی رسیدیم همه به سوی ما برگشتند. ونسان هنوز ما را ندیده بود. پشتش بود و با شور و حرارتی باورنکردنی درباره بالکن عمارتش توضیح و تفسیر می‌داد. اولین شوک: یک کت آبی رنگ رنگ ورو رفته با پیراهن راه راه به تن داشت، دکمه سرآستین هم داشت، شال گردنی نازک در یقه‌اش فرو کرده بود، شلواری عجیب و غریب با پاچه پاکتی به پاداشت. ریشش را از ته زده بود و موهایش را با نمی‌دانم چه رو به عقب، به کف سرش چسبانده بود. دومین شوک: هر چه دلش می‌‌خواست می‌گفت. پرت و پلا می‌گفت. این که این قصر از چند نسل پیش، متعلق به خانواده او بوده است. امروز در قصر تنها زندگی می‌کند در انتظار تشکیل خانواده است تا از نو خندق‌های باغ را پر از آب کند. می‌گفت قصر مکانی نفرین شده است چون مخفیانه ساخته شده، آن هم برای معشوقه سومین حرامزاده فرانسوی اول. معشوقه ، دخترکی کافر بوده که از عشق فرانسوا دیوانه شده و در آتش حسادت می‌سوخته، می‌گویند یکی از جادوگرهای قهار زمان خودش بوده است. و خانم‌ها، آقایان، امروز هنوز، شب‌هایی که ماه در ده روز اول قمری، حنایی رنگ می‌شود، صداهای بسیار عجیبی به گوش می‌رسد، انگار نوع عجیبی از پرنده‌های شکاری در سرداب‌های قصر به پرواز در‌می‌آیند، سرداب‌هایی که در گذشته به جای زندان از آن‌ها استفاده می‌شد. هنگام بازسازی آشپزخانه‌ای که چندی پیش دیدید، پدربزرگم استخوان‌هایی پیدا کرد که تاریخ‌شان به جنگ‌های صد ساله می‌رسید و نیز سکه‌هایی که با مهر لویی نهم ضرب شده بوند. آن قالی را در سمت چپ می‎‌بینید؟ متعلق به قرن هفتم میلادی است.