کتاب ایگو دشمن من است اثر رایان هالیدی

مسیحی‌ها معتقدند که غرور گناه است. یک فریب است، مردم را متقاعد می‌کند که از واقعیت خودشان بهتر هستند، بهتر از آن طوری که خداوند خلقشان کرده است. غرور به تکبر می‌انجامد و دوری از تواضع و رابطه با هم‌نوعان.

برای درک حکمت این موضوع لازم نیست حتماً مسیحی باشید. کافی است برای شغلتان ارزش قائل باشید تا بفهمید که غرور حتی در موفقیت‌های واقعی هم- اغفال کننده و مایه‌ی تفرقه‌ی حواس است.

جمله‌ی سیریل کانولی مشهور است که می‌گوید: «خدایان آرزوی نابودی‌ کسانی را دارند که ابتدا نوید‌دهنده می‌نمودند». دو هزار و پانصد سال پیش از آن، تئوگنیس شاعر رثایی به دوستش چنین نوشته بود: «خدایان ابتدا به کسی که قصد نابودی‌اش را دارند، غرور ارزانی می‌دارند». حالا، ما خودمان به عمد این رویه را در پیش می‌گیریم!

غرور آن ابزاری را که برای موفق شدن نیاز داریم کُند می‌کند: ذهن ما را. توانایی آموختن، سازگار شدن، انعطاف‌پذیری، برقراری روابط انسانی، همه‌ی این‌ها با غرور کند و کودن می‌شوند. از همه خطرناک‌تر اینکه این غرور در جوانی یا در روند رشد ما را فرا می‌گیرد، همان زمانی که غرق خودبینی تازه‌کار بودن می‌شویم. بعدها می‌فهمیم که آن سر به سنگ خوردن، کم‌ترین خطر ماجرا بود.

غرور یک موفقیت کوچک را می‌گیرد و کاری می‌کند که بزرگ به نظر بیاید. به زیرکی و نبوغ‌مان لبخند می‌زند، گویی آن‌چه نشان داده‌ایم صرفاً سرنخی برای موفقیت‌های آینده است. از همان ابتدا، میان مالک موفقیت و واقعیت، اختلاف می‌اندازد، با زیرکی نه چندان زیرکانه دریافت او را از آن‌چه هست و نیست تغییر می‌دهد. این عقیده‌های قوی بی‌آنکه ریشه‌ای در واقعیت یا موفقیت داشته باشد، ما را به سوی توهم یا بدتر از آن سوق می‌دهد.