کتاب جنگ های صلیبی اثر تیموتی لوی بیئل

جنگ‌های صلیبی مجموعه‌ای از جنگ‌های مذهبی بود که در دوره قرون وسطی توسط کلیسای لاتین آغاز، حمایت و هدایت می‌شد. شناخته شده ترین این لشکرکشی ها لشکرکشی هایی به سرزمین مقدس در دوره بین سال های 1095 تا 1291 است که برای فتح اورشلیم و نواحی اطراف آن از حکومت مسلمانان در نظر گرفته شده بود. با شروع جنگ صلیبی اول، که منجر به فتح اورشلیم در سال 1099 شد، ده ها لشکرکشی سازماندهی شد که نقطه کانونی تاریخ اروپا را برای قرن ها فراهم کرد. جنگ های صلیبی پس از قرن پانزدهم به سرعت کاهش یافت.
در سال 1095، پاپ اوربان دوم اولین اعزامی را در شورای کلرمون اعلام کرد. او حمایت نظامی امپراتور بیزانس، الکسیوس اول کومننوس را در برابر ترکان سلجوقی تشویق کرد و خواستار زیارت مسلحانه به اورشلیم شد. در تمام اقشار اجتماعی در اروپای غربی واکنش مشتاقانه ای وجود داشت. شرکت کنندگان از سراسر اروپا می آمدند و انگیزه های مختلفی داشتند، از جمله نجات مذهبی، ارضای تعهدات فئودالی، فرصت هایی برای شهرت، و مزیت اقتصادی یا سیاسی. اکسپدیشن‌های بعدی توسط ارتش‌های سازمان‌یافته‌تر انجام می‌شد که گاهی توسط یک پادشاه رهبری می‌شد. موفقیت های اولیه چهار ایالت صلیبی را ایجاد کرد: شهرستان ادسا. شاهزاده انطاکیه؛ پادشاهی اورشلیم؛ و شهرستان طرابلس حضور اروپاییان تا زمان سقوط عکا در سال 1291 به نوعی در منطقه باقی ماند. پس از آن، هیچ لشکرکشی بزرگ دیگری سازماندهی نشد.