کتاب پسری که قبلا بودم اثر آلی استندیش

پنجاه و نُه روز است چراغ اتاق کِیسی خاموش شده.

این زمان آن‌قدر طولانی است که احتمالاً بعدش هر کس دیگری باشد راحت یادش می‌رود او روزی آن‌جا زندگی می‌کرده یا حتی اصلاً وجود داشته.

من فراموش نکرده‌ام.

امشب، مثل همه شب‌های قبل، صبر می‌کنم همه بخوابند. بعد پاورچین‌پاورچین می‌روم طبقه پایین، آرام کاپشنم را می‌پوشم و از در جلویی می‌زنم بیرون و می‌پرم روی سقف ماشین مامان می‌نشینم و خیره می‌شوم.

آن‌قدر هر شب به پنجره اتاق کیسی زل زده‌ام که دیگر آن چهار تکه شیشه سیاه را وسط چهارچوب قاب نمی‌بینم.

تنها چیزی که می‌بینم حفره‌ای تاریک است در جایی که قبلاً روشن بود.

اما امشب، وقتی وارد ایوان می‌شوم، چیزی فرق می‌کند.

امشب ماشینی در مسیر ورودی خانه کیسی پارک شده.

پنجاه و نه روز است چراغ اتاق کیسی خاموش است.

اما امشب نوری سوسو می‌زند و برق زردی تاریکی شب را می‌شکافد.

نفسم را آن‌قدر تند توی سینه‌ام می‌فرستم که هوای سرد پشت گلویم را می‌سوزاند.

نفسم را حبس می‌کنم.

بدون این‌که از خودم اراده‌ای داشته باشم، پاهایم محکم با آسفالت پیاده‌رو برخورد می‌کند و به سمت دیگر خیابان می‌دوم، به سمت حیاط خانواده رِید. با دست‌های بدون دستکش کف زمین را می‌گردم تا یک سنگریزه مناسب پیدا کنم. پایین پنجره اتاق کیسی می‌روم و سنگ را به هوا پرتاب می‌کنم؛ به شیشه بالایی سمت چپ می‌خورد.

یک لحظه اتفاقی نمی‌افتد.

اما بعد سایه‌ای روی دیوار می‌افتد و چهره‌ای میان قاب پنجره ظاهر می‌شود.

احساس می‌کنم اسم کیسی از اعماق قلبم، جایی‌که در آن حک شده، جان می‌گیرد.

اما وقتی دقیق‌تر به چهره توی پنجره نگاه می‌کنم اسمش در گلویم می‌شکند.

آن صورت رنگ‌پریده با موهای به‌هم‌ریخته، مادر کیسی است، خانم رِید.