کتاب پاستیل های بنفش اثر کاترین اپلگیت

چند ساعت بعد از ماجرای مرموز پیداشدن پاستیل‌های بنفش، درست وسط برشتوک‌بازیِ ما، مامان یک کیسه به هرکداممان داد. گفت برای یادگاری‌هایمان است. قرار بود یکشنبه خیلی از وسایلمان را توی حیاط بفروشیم، غیر از چیزهای مهم مثل کفش‌ها، تشک‌ها و چندتا بشقاب. مامان و بابام امیدوار بودند بتوانند با فروش آن‌ها، پول کافی برای پرداخت اجاره‌خانه و قبض آب به‌دست بیاورند.

رابین معنی یادگاری را نمی‌دانست. مامان گفت به چیزی که برایت باارزش است، می‌گویند یادگاری. بعد گفت تا زمانی که همدیگر را داریم، یادگاری به چیزهایی می‌گویند که زیاد اهمیتی ندارند.

ازش پرسیدم یادگاری‌های خودش و بابا چی هستند. مامان گفت گیتارهایشان از همه مهم‌ترند و بعد کتاب‌ها؛ چون کلاً چیزهای مهمی هستند.

رابین گفت حتماً کتاب لایل‌اش را نگه می‌دارد.

کتاب محبوب خواهرم، «خانه‌ی خیابان هشتادوهشتمِ شرقی» است. این کتاب درباره‌ی سوسماری به اسم لایل است که با خانواده‌اش زندگی می‌کند. لایل دوست دارد توی وان حمام لَم بدهد و با اردک پلاستیکی‌اش بازی کند.