کتاب کتاب خوان اثر برنهارد شلینک

آپارتمان به‌جز آشپزخانه' اتاق نشیمنِ کوچک و تنگی هم داشت با یک کمد لباس، یک میز و چهار صندلی، مبل تک‌نفره و یک بخاری زغالی. در زمستان به‌ندرت این اتاق را گرم می‌کردند و تابستان‌ها تقریباً بدون استفاده می‌ماند. پنجرهٔ اتاق رو به خیابان بانهوف باز می‌شد، با منظره‌ای که یک‌وقتی ایستگاه قطار بود، اما حالا مشغول گودبرداری‌اش بودند و حتی در بعضی جاها پی‌ریزیِ ساختمان‌های جدید اداری و کاخ دادگستری را هم شروع کرده بودند. سرآخر اینکه آپارتمان یک توالت بدون پنجره هم داشت که هر وقت بویش درمی‌آمد، به هال هم می‌رسید.

یادم نمی‌آید در آشپزخانه راجع به چه چیزهایی صحبت کردیم. خانم اشمیتس یک پتوی پشمی و یک پارچهٔ کتان روی میز انداخته بود و لباس‌هایش را اتو می‌کشید؛ آن‌ها را یکی‌یکی از توی سبد بیرون می‌آورد، اتو می‌زد، تا می‌کرد و بعد روی یکی از دو صندلی می‌گذاشت. من روی آن‌یکی نشسته بودم. لباس‌های زیرش را هم اتو می‌کرد. نمی‌خواستم نگاه کنم، ولی نشد. پیراهن بدون آستین راحتی پوشیده بود، آبی روشن که گل‌های سرخ کم‌رنگی داشت. موهای بلوند دودی رنگش را که تا روی شانه‌هایش می‌رسیدند، با گیره‌ای پشت گردنش جمع کرده بود. بازوهای عریانش مهتابی‌رنگ بودند. حرکات دست و بدنش، چه آن‌وقت که خم وراست می‌شد و چه آن‌وقت که اتو را بلند می‌کرد، روی لباس‌ها می‌کشید، پایین می‌گذاشت و بعد لباس‌ها را تا می‌کرد و منظم و مرتب' گوشه‌ای روی‌هم می‌چید، با نوعی تمرکز آرام همراه بود. تصویری که آن روز از صورتش در ذهنم نقش بست، تحت تأثیر تصاویر بعدی که از او دیدم، قرار گرفت. زیر تصاویر بعدی صورتش پوشانده شد. بعدها هر وقت می‌خواستم صورت آن روزش را مجسم کنم، اصلاً صورتی نداشت و باید هر بار آن را از نو بازسازی می‌کردم؛ پیشانیِ بلند، گونه‌های برجسته، چشم‌های آبیِ کم‌رنگ، لب‌های برجسته با قوسی عالی و بدون تورفتگی و چانه‌ای خوش‌تراش و گوشه‌دار. صورتی درشت، محکم و درعین‌حال زنانه. تردید ندارم که صورت بسیار زیبایی بود، هرچند نمی‌توانم آن زیبایی را به خاطر بیاورم.