کتاب بیست و پنج سال در ایران چه گذشت ( از بازرگان تا خاتمی) اثر داود علی بابائی

می گویند ناصرالدین شاه به میرزا مهدی قلی خان هدایت دستور داد درباره ی او و سلسله ی قاجاریه تاریخی مدون بنویسد. هدایت گفت: من سه نوع تاریخ می توانم بنویسم، یک تاریخ برای قبله عالم که شاه بپسندد و مرا تحسین نماید، و یک تاریخ برای مردم عوام و کوچه و بازار که از مسائل و مشکلات و معضلات جامعه و کشور خبر ندارند که خوششان بیاید و یک تاریخ برای خودم می نویسم و در آن حقایق را مطرح خواهم نمود. 
این موضوع می رساند که متاسفانه تحلیل گران تاریخ و مورخین و حتی وقایع نگاران، ایدئولوژی و مسلک و مرام خود را در تدوین مسائل تاریخی دخالت می دهند و این مسائل، تاریخ را از مسیر حقیقت منحرف می کند. 
با کمال تاسف کسانی هستند که تاریخ می نویسند و می دانند در جامعه و کشور چه وقایعی اتفاق افتاده است ولیکن سعی می کنند که قضایا را مسخ نمایند و در این موارد از خادم، خائن می سازند خائن را، خادم جلوه می دهند و این چنین ست که نسل جوان با خواندن تاریخ گذشته و معاصر خود، راه کج را در پیش می گیرد و به جای بسط و گسترش فرهنگ پیشرفت و دموکراسی و آزادی، یکباره به استبداد و دیکتاتوری می رسد و آن وقت است که از درون، حاکمان دیکتاتور او را احاطه نموده و از بیرون نیز استعمار او را به غل و زنجیر می کشد و به گفته ی فرانتس: « قانون استعمار قبل از اینکه یک جامعه را استثمار کند، ابتدا انسانیت افراد آن جامعه را می گیرد؛ یعنی او را خالی از فرهنگ، ایدئولوژی، اخلاق، تربیت و معنویات انسانی می کند، و آن وقت است که او را به بردگی می کشد و این چنین انسانی به سادگی تن به بردگی می دهد. » 
پس رسالت پیامبرگونه ی وقایع نگار و مورخ آن ست که واقعیت ها و حقایق را برای مردم کشورش بیان نماید، وگرنه به قول برتولت برشت:« آن که حقیقت را نمی فهمد، بی شعور است و آن که حقیقت را می داند و دروغ می نامد، تبهکار است. »