کتاب باشگاه مشت زنی فمینیستی اثر جسیکا بنت

بانوی سرسخت دیگری به نام راشل داشتیم که توسعه دهندۀ وب بود. یک بار رئیسش که مرد بود او را سرزنش کرد که چرا با کارمندان بخش خودش جدی برخورد می‌کند. این سرزنش حاکی از آن بود که همه انتظار دارند یک رئیس زن صدایش را بالا نبرد، مقتدر نباشد و بر طبق استانداردهای پذیرفته شدۀ جامعه کمی ظرافت داشته باشد. اما این زن در کار خود بسیار موفق بود و هیچ‌کس نمی‌توانست کارش را زیر سؤال ببرد. پس چرا بلندی صدایش تا این اندازه مهم شده بود؟

یکی دیگر از اعضای گروه، مستندسازی به نام تانیا بود. او ایدۀ جالبی برای تولید یک مستند ارائه کرده بود، اما مدیرانش ایدۀ او را برای اجرا به یک همکار مرد داده بودند. بسیار خشمگین بود، اما ساکت ماند تا کسی به او برچسب احساساتی بودن نچسباند یا نگوید که فلانی مهارت کار تیمی ندارد.

در آن زمان خود من در مؤسسۀ تامبلر کار می‌کردم. بخشی از کار من این بود که ابتکار عمل به خرج دهم و روزنامه‌نگارانی استخدام کنم تا محتوای یک پلتفورم بلاگ‌نویسی را که بیشتر به اسم گیف شناخته می‌شد، تدوین کنند. مزایای یک شرکت فناوری در لحظۀ اول خیلی چشم‌نواز به‌نظر می‌رسید: غذای مجانی، عصرانه‌های متنوع، امکان آوردن سگ خانگی خود به محل کار، قهوۀ سرد و لذت‌بخش، تعطیلات پیاپی، یخچال هوشمند کوچکی که با اثر انگشت، نام و علاقه‌مندی‌هایت را در نوشیدنی تشخیص می‌داد، میز پینگ‌پونگی برای اینکه وقتی از سفر برگشتی و استراحتت را کردی، بتوانی ورزش کنی.

اما چیزهای آزاردهنده هم کم نبودند: بگذارید بگویم که این میز پینگ‌پونگ حدود یک متر از میز کار من بلندتر بود و هر بار که بازی می‌کردم توپ پینگ‌پونگ با لپ‌تاپم برخورد می‌کرد. سفرهای غیرکاری به بازی بسکتبال و بازی‌های دوران قرون وسطی ختم می‌شد و ساعات تنفس در دفتر همۀ کارمندان دور همان میز پینگ‌پونگی که از میز کارم بلندتر بود، جمع می‌شدند و بازی فوت کردن لیوان یک بار مصرف راه می‌انداختند.