کتاب فلسفه ترس اثر لارس اسونسن

کتاب هفت فصل دارد. در فصل اوّل شرح و گزارش مختصری از «فرهنگ ترس» به دست می‌‌دهد، یعنی اینکه چگونه ترس از نظر فرهنگی بدل به عینکی ذره‌‌بینی شده است که ما جهان را از پشت آن می‌‌نگریم. در فصل دوّم می‌‌کوشد توصیفی به دست دهد از اینکه ترس چه جور پدیده‌‌ای است و شماری از رویکردها و نگرش‌های مختلف به آن را باز می‌‌نمایاند، رویکردها و نگرش‌هایی که از نوروبیولوژی تا پدیدارشناسی را در برمی‌‌گیرد. 

در فصل سوّم به بررسی نقش ترس در «جامعه خطرخیز» می‌‌پردازد و نشان می‌‌دهد تلاش‌های ما برای به حداقل رساندن خطر حاوی چه جنبه‌‌های غیرعقلانی زیادی است. در فصل چهارم سروکارمان با این واقعیت است که ما غالبا داوطلبانه به دنبال چیزهای ترسناک می‌‌رویم ــ مثل ورزش‌ها و سرگرمی‌های دیوانه‌‌وار ــ نکته متناقض اینجاست که ما معمولاً سعی می‌‌کنیم از هرچه ترس‌‌آفرین است پرهیز کنیم. 

در فصل پنجم نگاهی می‌‌اندازد به مفهوم اعتماد و این نکته را به بحث می‌‌گذارد که فرهنگ ترس تأثیری مخرّب و تضعیف‌‌کننده بر اعتماد دارد ــ و همین متقابلاً و به نوبه خود دامنه ترس را افزایش می‌‌دهد. وقتی اعتماد عمومی کاهش پیدا می‌‌کند، این کاهش تأثیری متلاشی‌‌کننده بر روابط اجتماعی می‌‌گذارد، اگرچه ترس به سهم خود می‌‌تواند تأثیری یکپارچه‌‌کننده هم داشته باشد. این نقش یکپارچه‌‌کننده ترس در شماری از فلسفه‌‌های سیاسی اهمیت بسیار دارد، خصوصا در فلسفه سیاسی ماکیاولّی و هابز. 

در فصل ششم نویسنده به همین نقش ترس که بنیان برخی از فلسفه‌‌های سیاسی است می‌‌پردازد و در عین حال نشان می‌‌دهد از ترس در همین سال‌های اخیر در پروژه «جنگ علیه تروریسم» چه بهره‌‌برداری‌های سیاسی شده است. و سرانجام، در فصل پایانی این پرسش را مطرح می‌‌کنم که آیا راهی برای برون‌‌رفت از ترس وجود دارد یا نه، و آیا ما می‌‌توانیم این جوّ ترسی را که امروزه ما را احاطه کرده است بشکنیم یا نه.