کتاب آیین سخنرانی اثر دیل کارنگی

در بخشی از کتاب می‌خوانیم:

پیش از جنگ جهانی اول، در خیابان ۱۲۵ نیویورک، در خانه جوانان آمریکا اصول سخنرانی تدریس می‌شد. آن محل اکنون به قدری عوض شده که مشکل می‌توان آنجا را شناخت. هر سال شیوه‌ها و نظریه‌های جدیدی در این کلاس‌ها مطرح می‌شوند و شیوه‌های قدیمی کنار گذاشته می‌شوند اما یک روش به عنوان اصل همواره در این کلاس‌ها مطرح بوده و به کار گرفته می‌شود و آن این که همه افراد کلاس در طول دوره، یک یا دوبار حتما باید در حضور همکلاسان خود سخنرانی کنند. چرا؟ چون سخنرانی بدون تمرین غیرممکن است، همچنان که بدون تمرین و ممارست نمی‌توان شنا کردن را آموخت. اگر همه کتاب‌های مربوط به فن سخنوری از جمله همین کتاب را بخوانید و مطالب آن را بیاموزید، سخنرانی را نخواهید آموخت.

این کتاب، راهنمای ارزشمندی است اما حتما باید مطالب آن را در عمل به کار ببرید. از برناردشاو طنزنویس مشهور پرسیدند: «سخنرانی با این تسلط و قاطعیت را چگونه آموختی؟» گفت: «همان طور که اسکیت‌بازی کردن را یاد گرفتم. آن قدر تمرین کردم و خودم را مضحکه دیگران قرار دادم تا به این کار عادت کردم!»

برناردشاو در جوانی از خجالتی‌ترین آدم‌ها بوده است. او وقتی برای دیدن کسی می‌رفت، چندین بار در خیابان بالا و پایین می‌رفت تا این که بالاخره درِ خانه را می‌زد. خودش می‌گوید: «کمتر کسی پیدا می‌شود که به اندازه من از ترس خود این همه رنج برده باشد یا احساس شرمندگی کند.»

او برای از بین بردن ترس و خجالت خود کوشش فراوان کرد. آن قدر سعی کرد تا توانست این نقطه ضعف را به نقطه قوت تبدیل کند. او در جلسات یک انجمن ملی شرکت کرد که اعضایش درباره مسائل و مباحث مختلف بحث و گفتگو می‌کردند. او در جلسات آن انجمن درباره همه چیز نظراتش را اعلام می‌کرد.