کتاب میدل مارچ 2 جلدی اثر جورج الیوت

دوشیزه بروک زیبایی اش از نوعی بود که با لباس فقیرانه انگار جلوه ای افزون تر می یافت. دستش و مچ دستش چنان خوش ترکیب بود که می توانست آستین هایی بی پیرایه به دست کند کم وبیش شبیه آستین های مریم مقدس به همان شکل که نقاشان ایتالیایی تصور می کردند، و نیمرخ و سکنات و حرکاتش نیز گویی با جامه های ساده اش متانتی بیشتر می یافت که در کنار جامه های رایج محل به او جاذبه ای می بخشید شبیه جاذبه نقل قول درخشانی از انجیل یا یکی از شاعران پیش کسوت ما در میانه مطالب روزنامه های امروز. همه می گفتند بسیار بااستعداد است، اما اضافه می کردند که خواهرش سِلیا عاقل تر است. با این حال، سِلیا چندان آراسته تر از خواهرش لباس نمی پوشید و فقط ناظر دقیق تشخیص می داد که لباسش با خواهرش فرق دارد و رگه ملایمی از ناز و عشوه در سر ووضعش هست. لباس پوشیدن ساده دوشیزه بروک تابع اقتضائاتی بود که عمدتا در مورد خواهرش نیز صدق می کرد. تشخص زنانه یکی از این اقتضائات بود، زیرا اصل ونسب خانوادگی بروک که البته اشرافی خالص نبود مسلما « خوب » بود. اگر یکی دو نسل عقب تر می رفتید، هیچ جد و سلفی پیدا نمی کردید که کارش گز کردن یا بسته بندی کردن بوده باشد. بله، پایین تر از دریاسالار یا کشیش در میان آن ها پیدا نمی شد. حتی یکی از این اسلاف عالی جناب پیرایشگری ( ۵) بود که در سپاه کراموِل ( ۶) خدمت می کرد اما بعد کوتاه آمد و توانست از مخمصه های سیاسی جان سالم به در ببرد و صاحب ملک خانوادگی آبرومندانه ای بشود. چنین زنان جوان با اصل و نسبی که در خانه روستایی آرامی زندگی می کردند، و در کلیسایی روستایی حضور می یافتند که بزرگ تر از سالن پذیرایی نبود، طبیعتا زینت و زیور را خواسته دختر یک دوره گرد تلقی می کردند.