کتاب صلح کردند که جنگ بماند 2 جلدی اثر دیوید فرامکین

ماهیت عثمانی‌ها که جنگاوران غارتگری بودند در طول زمان چندان تغییر نکرد. آن‌ها با تصرف سرزمین‌ها و غارت ثروت ساکنان مناطقی که به تصرف خود درمی‌آوردند و گرفتن برده و به خدمت گرفتن آن‌ها در ارتش عثمانی ثروت فراوانی به دست آوردند. برده‌های به‌ خدمت‌ گرفته‌ شده در ارتش عثمانی به‌تدریج به مقامات ارشد نظامی ارتفا یافته و جایگزین فرماندهانی شدند که به علت سالخوردگی کنار گذاشته می‌شدند. این برده‌ها که به سرداری رسیده بودند به نوبه خود به غارت اموال و دارایی‌های سرزمین‌های دیگر و گرفتن برده روی آوردند. تصرف سرزمین‌های دیگر تنها شیوه‌ای بود که آن‌ها برای کسب ثروت بیشتر بدان متوسل می‌شدند. در قرون شانزده و هفده که کشورگشایی‌ها و پیروزی‌ها به شکست و عقب‌نشینی انجامید، امپراتوری عثمانی نیز علت وجودی خود را از دست داد. ترک‌ها جنگاورانی کارآزموده اما از هنر زمامداری بی‌بهره بودند. رهبران عثمانی در قرن نوردهم تلاش کردند اصلاحات گسترده‌ای در قلمرو خود به عمل آورند. هدف آن‌ها تمرکز بخشیدن به حکومت، ایجاد دستگاه اجرایی زیر نظر وزیر اعظم سلطان، ساماندهی به مالیات‌ها و سربازگیری، فراهم آوردن تضمین‌های قانونی، تاسیس مدارس غیردینی و تدریس فنون و آموزش حرفه‌های مختلف در این نوع از مدارس و مسائلی از اینگونه بود. این اصلاحات در حد ابتدایی باقی ماند و ابعاد چندان گسترده‌ای نیافت. بسیاری از اصلاحات صرفا روی کاغذ باقی ماند و هرگز به اجرا درنیامدند. امپراتوری عثمانی در دنیای مدرن آن زمان نوعی وصله ناجور محسوب می‌شد و چنین به نظر می‌رسید که بساط رژیم متزلزل عثمانی دیر یا زود برچیده خواهد شد.