کتاب فردا اثر گیوم موسو

آمفی تئاتر مملو از جمعیت، اما ساکت بود. عقربه‌های صفحه برنزی ساعت دیواری قدیمی دو و پنجاه و پنج دقیقه را نشان می‌داد. درس فلسفه متیو شاپیرو به پایان می‌رسید. اریکا استیوارت بیست و دو ساله، که در ردیف اول نشسته بود، با قوت استاد را ورانداز می‌کرد. یک ساعتی می‌شد که تلاش می‌کرد توجه او را به خود جلب کند. آرام و تحسین برانگیز به حرف‌های او گوش می‌داد و با هریک از تاکید‌های او سر تکان می‌داد، اما بی نتیجه بود. با وجود اینکه استاد در برابر رفتارهای متکبرانه هر روزه زن جوان بی احساس بود؛ اما هر روز برای او جذاب‌تر و تاثیرگذارتر می‌شد. چهره جوان، موه‌های کوتاه و ته ریش، جذابیتی انکار ناپذیر به او می‌داد که دانشجویان را شیفته می‌کرد. متیو، با آن شلوار جین کم رنگ، پوتین‌های چرمی کهنه و پلیور یقه اسکی، بیشتر به دانشجویان تحصیلات تکمیلی شبیه بود تا به بعضی از همکارانش که در پردیس دانشگاهی رفتاری خشک و سختگیرانه داشتند. اما بیش از ظاهر زیبا، شیوایی بیانش بود که زن جوان را می‌فریفت.

متیو شاپیرو، یکی از محبوب‌ترین اساتید پردیس دانشگاهی بود. در طول پنج سالی که در کمبریج تدریس می‌کرد، شیوه تدریسش همه ساله دانشجویان تازه‌ای را جذب می‌کرد. به لطف تعاریف دهان به دهان، این ترم بیش از 800 دانشجو برای درس او نام نویسی کرده بودند و این درس حالا در بزرگترین آمفی تئاتر برگزار می‌شد. در صورتی که فلسفه رنج روح را از میان نبرد، سودی نخواهد داشت. این جمله اپیکور، که روی تخته نقش بسته بود، ستون درس متیو بود. مفاهیم مبهم را روی هم تلنبار نمی‌کرد و درس‌های فلسفه او را همه درک می‌کردند. همه استدلال‌هایش در تماس با واقعیت بود. شاپیرو تک تک مباحثش را با مثال‌هایی از زندگی روزمره و مشکلات ملموسی آغاز می‌کرد که با آن دست به گریبان بودند؛ ترس از شکست در یک امتحان، برهم خوردن یک پیوند عاشقانه، ظلم نگاه دیگران، ،معنایی که می‌باید به تحصیل داده می‌شد ...

وقتی مثال‌ها مطرح می‌شد، استاد از افلاطون، سِنِک، نیچه یا شوپن‌هاور یاد می‌کرد و به لطف شیوه تدریس با نشاط او، این چهره‌های بزرگ، گویی برای مدت زمانی، جزوه‌های دانشگاهی را ترک می‌کردند و دوستانی آشنا و در دسترس می‌شدند، دوستانی که قادر بودند فردا را، با توصیه‌های سودمند و تسلا بخش خود، سرشار کنند.